1959da Newbery Onur Ödülüne layik görülen sicacik bir aile öyküsü...

Armand, yokluk icinde yasamayi ögrenmis bir evsizdir. Hayatini dilenerek ve tuhaf isler yaparak kazanir. Üstelik bu dertsiz tasasiz hayatindan da epey memnundur. Neden olmasin ki Bir kere hirsizlari dert etmesine hic gerek yoktur, cünkü bütün vari yogu bir bebek arabasini ancak doldurur. Bütün Paris sokaklari onun evi oldugundan kira ödemek gibi bir derdi de yoktur. Ailesi olmadigindan kimseyi merak etmesi gerekmez. Kimseleri de istemez zaten. Hele de cocuklari. O yerinde duramayan kücük cekirge kuslarina hic mi hic tahammülü yoktur. Kalbini güzelce saklamazsa bu minik haylazlarin ne yapip edip onu calacagindan korkar. Ama cocuk demek ev, is, sorumluluk demektir; Armand ise macera arar. Onun icin de ne zaman bir cocuk görse kalbinin üzerini kalin yün paltosuyla siki siki örter. Derken soguk bir kis günü üc kücük cocuk girer hayatina. Anneleriyle birlikte sokaklarda kalmis üc evsiz cocuk. Ve Armandun korktugu basina gelir. Bu üc kücük cekirge kusu onun o özenle sakladigi kalbini caliverir. Ve o güne dek kimse icin endiselenmemis avare Armand ona siginan bu bicare aileye kol kanat gerer.