Aciyla gülümser Ibrahimin siiri. Ne gösteris, ne riya. Onun siiri, parildayan bir dis, buluttan siyrilan günes, kabugu kalkmis yara, bir günahtan arta kalan pismanlik, dumani üstünde bir bardak cay, ne varsa yani kendiliginden ve acik, iste öyle. Onun siirlerini okurken aniden sesler kesiliyor, ortaligi derin ve hüzünlü bir sükut kapliyor.
