Vakit aksamdir, camlarda zakkum pembesi bir gurup. Uzaktan cocuk cigliklari, radyoda hafif bir müzik; ilk rastladigin bir misrasidir kalbini oksayan sairin gizli eli... Oysa sevmeye yatkiniz anlamasak bile... Bir felakettir aksamin nefesine karsi kendi kalbini yasamak... Oysa bir kaderdir sevmek, kavusamasak bile. Kimse bilemedi, avuclarina inen amentüyü... Ve yine bilemediler, bir bicak gibi kisin ayazinda kalbini ortadan ikiye ayiran imtihani. Dahasi unutup gitti, kalbi yaralayan da verdigi aciyi. Yine de zaman akip gecti, kadin avuclarindan dualar yükseltti arsa. Yine bilen olmadi, kadin aldirmadi gülüp gecti acilarina; Allaha havale etti.
