Bu kitapta varlik felsefecisi diyebilecegimiz arif-i billah Seyhül-Ekber Muhyiddin Ibn Arabnin insan görüsü ontolojik olarak ele alinmis, onun bütün düsünce dünyasina dair genel bir bakis gelistirilmeye calisilmistir. Insan konusu felsefe tarihinde genelde doga felsefesi icerisinde ele alinir. Insan, konusan bir hayvandir. Dolayisiyla doganin en üstün varligi, nefs sahibi olan insandir.
Ibn Arab, insana daha cok metafizik penceresinden bakar. Metafizik acidan insan, Allahin yeryüzündeki halifesidir. Varlik felsefesi acisindan insan, varligin küll tecellisidir. Insan elbette ki, mümkün bir varliktir. Insan varlik mahiyet ayriminda bütün mahiyeti ifade eder. Insanin Tanri olmadigi gün gibi aciktir. Ama Zorunlu Varliktan dolayi bir zaruretle varlik bulan insan, Ibn Arab metafiziginde feyz-i akdes tecellisinin diger adidir. Feyz-i Akdes, Mutlak varligin kendisini kendisine acmasi sonucu Ilk Akilin belirmesini ifade eder. Hz. Muhammed saa metafizik acidan insan ve evrenin yeter sebebi, ilkesi, bütünü ve merkezidir. Insan büyük kainat iken, kainat ise kücük insandir. Bir baska cihetten ise tersidir. Insan, varlik mertebelerinin bütününü cem eder ve bu nedenle Allahin yeryüzündeki vekilidir.
Elbette ki, bu insan siradan, bayagi, bireysel ve hayvan insan degildir. Bu insan kamil insandir. SZamanin Imamidir. Bu insan, Mehdi asdir. Ibn Arabye göre; Hz. Peygamber saaden sonra kiyamete kadar Ehl-i Beytinden Son iki kisi bu makami temsil edecektir. Ona göre; Ehl-i Beyt-i sevmeden Hz. Peygamberi sevdigini iddia etmek yalan bir sözdür.