Islamin ondört asri askin tarihi boyunca Müslümanlarin din ilimlere yönelik merkez ilgileri Kuran üzerinde yogunlasmis ve bu yogun ilginin dogal bir tezahürü olarak Kuranin anlam hazinesi her zaman ve zeminde yeniden kesfedilmeye calisilmistir. Nüzul döneminden bu yana kesintisiz bir sekilde süregelen anlama ve yorumlama faaliyetlerine paralel olarak Islam tefsir tarihinde beyan, irfan ve burhan merkezli cesitli yorum yöntemleri ortaya cikmistir.
Bu calisma, temelde irfan epistemolojinin ürünü olan ve Siadan Sünn tasavvufa kadar oldukca genis bir kültür havzasinda kabul gören batin tevil doktrini ile, tarihsel sürecte Batiniyye-Ismailiyye firkasinin alamet-i farikasi haline gelen bu doktrinin Islam tefsir ekolleri üzerindeki izdüsümlerini konu edinmektedir.
