Siyahin icindeki karanlik kuyularda gecirdim koca bir hayati. Soguk duvarlarin, pasli demirlerin üzerine kazidim özlemlerimi. Yapraklarinda günleri saklayan takvimleri unuttum. Farkina varamadim gecen saatlerin. Dakikalarin saniyeleriyle bogustum. Ne cocuklugum kaldi yanimda, ne de gencligim. Tek bir sey kaldi heybemde, tek bir gercek asili kaldi hücrelerimde.
Anladim ki, her tesadüf sirlariyla düsüyordu insanin hayatina. Kimi gecmisini sorgulatiyordu, kimi gelecegini. Kimi aydinligi birakiyordu, kimi karanligi...
Her hikayenin bir sonu vardir derler, peki ya son dedigimiz aslinda bir baslangicsa
