Iyiyi düslemenin, güzeli duyumsamanin, dogruyu bulmanin ve hakikati insa etmenin bedenlenmis halidir Hasan. Baba Ben Geldim, korkular ve tutkular, acilar ve mutluluklar arasinda salinan Hasanin yasamina taniklik etmeye cagiriyor okuru. Gercekligin yikintilari arasinda beliren, benligini kendi elleriyle bicimlendiren Hasan; umudu, sevgiyi, vefayi, anlami ve degeri bayraklastiriyor; kasvet, keder ve hüzünle kusatilmis dünyamizda. Esikte, yani ne iceride ne disarida, hem iceride hem disarida tünemis, baskalarina tirmandikca kendine inebilmektedir Hasan. Dili varligin evi, yasami felsefenin sila hasretidir. Kiyisini yaninda tasiyan sular gibi, aci kemirse de yüzünü, boyun egse de güzellik, cesaret gülmek ister Hasana.
Hayat dar bir esige benziyordu; bir yani digerine hic benzemeyen iki mekani birbirinden ayiran. Bir yan sevincin, nesenin, mutlulugun; diger yan ise acinin, hüznün ve kederin meskeniydi. Bazen aylarca bir mekanda ikamet eder, bazen de ayni gün icinde bir taraftan digerine hizla gecip duruyorduk. Bunca gidis gelis arasinda defalarca kez atladigimiz esigi fark etmememiz, ayiran ve bulusturan varligini hic önemsemememiz ne garipti. Esik, bir köprü, bir ucurum ve bir bosluk gibi varolusuyla insanin ve yasamin bedensel, ruhsal ve zihinsel varligina bicim veriyordu.