An gelir tükenir umutlarin. Ne kalmissa avucunda gecmise dahil, gelecekten aciz.
Her seyi yükleyip yüregine gitmek istersin bu sehirden.
En cok da kendinden kacmanin adidir gitmek.
Oysa her kacisinda cikmaz bir sokagin kösesinde, bir sokak lambasinin altinda carpisirsin gölgenle.
Sere serpe yere savrulur valizindeki bütün yasanmisliklar.

Korkularin sarmasik dallar gibi sarar tüm benligini.
Bir ciglik atsan koca sehir ayaklansa.
Fakat coktan geceye saklanmistir herkes.
Elma dersen cikar mi seni üzenler bir bir ya da armut dersen saklanirlar mi bir daha cikmamak üzere
Artik coktan boyunu asmis, hatta tasmistir her sey.
Bogazinda bir dügüm, aglasan cözülecek belki.
Oysa senin aglamaya bile mecalin kalmamistir.
Zaman en iyi ilactir bazi yaralara, neye alismiyor ki insan, ölüme dahi alisiyorken...