Bu cocugun babasi koyde nalbantlikla gecimini kazanan, ineklerin dogumuna, komsu koylerdeki hayvanlarin hastalik, saglik islerine kosan bir koy insaniydi. Herkes tarafindan sevilen, darda kalanlara derman olan bir aile babasiydi ayni zamanda. Annesi de koydeki bircok cocugun ebesi; koydeki dogumlarin cogunda emegi olan fedakar bir koy kadiniydi.

Koydeki erkek cocugu, bu ailenin dorduncu cocuguydu. Aile, besinci kiz cocuguyla tamamlandi. Bu yillarda babasi, eskimis evlerini yiktirip yenisini yaptirmak icin harekete
gecmisti. Evi yapan ustalar ayni koyden ve babasinin arkadaslariydi. Ustalari calisirken goren cocuk, onlara ozendi ve ciraklik yapmaya basladi. Ustalar, ciraklik yapan cocugun eline ucu kirik bir keser tutusturdular; annesinin diktigi uzun fistani ve elinde kirik uclu keseriyle dolasan cocuga cesitli sakalar yapmaya basladilar. Kucuk cocuk elindeki keseri ve yarim agiz konusmasiyla ustalarin yani basinda dolasirken ustalara gadaynan gadeyim demekteydi.

Evin yapimi bitene kadar cocuk kirik uclu keseriyle ustalara yardim etmeye devam etti. Cocuk evin insaati bitince, ustalarin yaptigi isten etkilenerek yeni evlerinin yanina insaatta kullanilan tezgahin kucuk bir benzerini kurdu. Annesi onu yemek vakitlerinde kolayca tezgahinin basinda bulmaya basladi. Cocuk, koy meydanindaki kahvehanenin onunden gecerken, onu gören ustalar gadaynan gadeyim diyerek hem takiliyor hem de sevgilerini gosteriyorlardi.

Iste, o erkek cocugu bendim...