Faili mechuller, katliamlar, ölümler arasinda ruhumu korumak icin daha sik sariliyorum kitaplara. Gevezelikte sinir tanimiyor insanlar. Herkesin cehaletle paketlenmis ve asla kusku duymadigi kurtulus planlari var. Garip; biri kayboluyor mesela, ardindan bakakaliyor kalabalik, bircogu fark etmiyor. Genc bir adam tekmelerle öldürülüyor, ailesi acili bicimde yasta, ucsuz bucaksiz bir keder bu. Günlük yasam akiyor. Ama hep konusan agizlar var görüyorum. Bir an sussalar, düzen donacak, hakikat tüm ciplakligiyla cikacak ortaya ve oyun bozulacak. Iste bu olmasin diye caba. Rengarenk sözler, uyusmus kalabalik bu yüzden sürekli övülüyor.
Uzakta olani fark etmiyoruz veya nasilsa bana bisey olmaz deyip gecistiriyoruz. Bir anda siddetin gürültüsü kulaklari sagir ederce artiyor. Bugüne dek hep gerilimli, yikici günler gördüm, öykülerini okudum. Simdi iyice tutsak edilmis haldeyiz. Umudumu caliyor esen rüzgar. Fasizm üstüne bunca düsünüyor, okuyor olmam rastlanti degil elbette.
Enver Aysever, icinden gecmekte oldugumuz agir günlerin getirdigi üzüntüyü, aciyi, öfkeyi, mücadelenin gerekliligini, yazma sürecini Elli Yasa Dogru Buruk Güncesinde okurla dertleserek, acik yüreklilikle anlatiyor.
