Hüzün, bizi de vurdugunu gözlerimize dolup da bosalmayan bulutlarindan belli etti. Muavin, Isparta yolcusu kalmasin diye bagirdiginda anamizin akmaya niyetlenmis gözyaslari costu, ellerimiz bir süre havada sallandi. Aklimda kalan tek görüntü, otobüsün ardindan yetisebildigi kadar kosan, elleri havaya, gözyaslari yere sallanan bir ana ve aglamaya utanan bir babayla birlikte havalanmis ellerde beliren mahzun gözler...

Yemek yiyisimiz birbirine benziyordu. Bir yere yetisecekmis gibi hizliydik. Yerken, camurda kosar gibi sesler cikiyor, sapirtilara doymus agizlarda avurdumuzu sisiren lokma, ekmegin kutsal yardimiyla bogazimizdan asagiya iniyordu. Aliskin oldugumuzdan yemek isleri cabuk bitti, bir zorluk cekmedik. Ellerimize bulasan yagin silinmesine care aradik, bulduk. Yarisini gazete kagidina, yarisini belli etmeden üstümüze sürdügümüz ellerimiz nasil olsa alisacakti susuz sabunsuz temizlige.

Yine geceydi. Ay isigi bütün samimiyetiyle aydinlatiyordu bizi. Yol uzun. Yük agir. Gözler uzagi görmeyi beceremiyor. Soguk hareket edince anlasilmiyor. Durunca soguktan kurumaya basliyorsun. Timin bir ilerisine bir gerisine gidip gelirken herkesi badisine denetlettiriyoruz. Önden gelenle arkadan gelen arasindaki irtibati koparmamak icin. Mesafeler kisa, araliklar alabildigine yakin.

Eksi yirmi mi, kirk mi, desem, bu dereceye kadar olan soguklari bize hissettirmeyecek olan, sogugu kendisi yiyen elbiselerimiz. Bu kacinci misafir bekleyisimiz, ihbarlardan mi, bizden mi Kimseler gelmiyor. Bütün görev dönüsleri güzeldir.

Buralara cikmak zor. Cikinca inmesi, inince cikmasi zor. Ates de yaktik tabii. Tek bir mevzii yakininda cok üsüyen gelsin, isinsin diye. Yine de Haziranin yaz sogugunu, kis sogugundan ayiran bütün incelikleriyle tattim. Ates de kar etmedi üsümemize.