Insan bir gün virgülü kaybetti. Virgül olmayinca noktali virgül de yok oldu. Basit cümlelerle meramini anlatmakta zorlandi; istek ve tercihlerini söyleyemedi. Sonra noktayi da kaybetti insan. O zaman cümleler birbirine karisti. Anlamsiz ve sig sözcüklerle duygularini ifade etmekte aciz kaldi. Insan soru isaretini de kaybedince soru sormayi unuttu. Sorgusuz sualsiz, isittigi her seyi tipki bir papagan gibi tekrarladi. Bir gün ünlemi de kaybedince heyecanlari, hayret ve hayranligi da kaybolup gitti insanin.

Sonucta parantezler, tirnak isaretleri, tireler, kesmeler de pes pese kaybolunca ne oldu Sadece uyudu Nefes aldi Beslendi Dünle bugün arasindaki farki anlamadi

Bir gün karsisina birisi cikti ve ona dogayi dikkatle incelemesini önerdi. Sunlari söyledi usul usul kulagina Yüce Yaraticinin kudret ve yaraticiligini mi görmek istiyorsun Iste icinde bulundugumuz evrenin o akil almaz derecedeki büyüklügü Onun ilmini ve nrunu mu merak ediyorsun Iste o minnacik hücrelerdeki kimildayan hayat Onun rizkini ve cömertligini mi anlamak istiyorsun Iste ayaginin altindaki toprak Onun merhametini ve Rahmaniyetini mi bilmek istiyorsun

Iste yeryüzünü isitan ve aydinlatan günes Dogaya bir bak Gör Sesleri, isiklari, yemyesil yapraklari, usul usul acan cicekleri, agactaki binbir cesit meyveyi, otlaklarda bir damlacik süt vermek icin kosusturan kuzucuklari, denizde oynasan baliklari; suyu, havayi ve topragi anla ve ögren Kanatlarini oynatan kelebegi gör Cicege konan arilara bak Semayi bir uctan bir uca kaplayan, isil isil parildayan yildizlari incele

Insan uyandi, aydinlandi, ögrendi ve bildi Simdi insanin belleginde bütün yazi isaretleri hazirdi