Beklemek, hayatimin kilit kelimesi oluyor. Son alti ayda yasamak, yasama istegine dönüsüyor. Öncesinde Ne kadar da habersizyasamisim. diyorum kendi kendime. Ne kadar hoyrat ve ne kadar savunmasiz...

Bunca seyi yasayabilecegim, yasamayi hayal edemedigim ne varsa doldurmus icine icim, hic farkinda olmadan. Hic farkinda olmadan ne acilar uyutmusum, ne kederler doldurmusum, ne kadar da unutmusum kendimi. Sevdigimi sandigim ne varsa sevmemisim, sevilmemisim aslinda. Benim olmayacak kadar yapay bir hayati secmisim. Ne renkleri, ne dokunuslari hicbiri bana ait degil. Sözcükleri cok kirici, cok yaralayici... Dokunuslari acitici. Canim acitiyor. Canim aciyor... Zamaninda... diye güzel bir kelime var, kimselerin vaktinde kullanmadigi. Gec kaliyoruz, cok gec kaliyoruz kaybettiklerimize...