Yumurta büyüklügünde olduguna inandigim bir tutku tasiyorum gögsümde. Pelür bir zarla koruyabiliyorum onu. Sükürler olsun, kocbaslarla saldiran sorularin yikici etkisine, onca narinligine karsin dayanabiliyor. Yine de, tutkumu haznesinde dengeli bir bicimde tasiyabilmek icin sürekli dik ve temkinli yürüyorum. Kaygimsa en az onun kadar büyük. Onu koruyan bir duam da var üstelik Ey benim güzel Allahim Yetkinlikten, okuruna güvenmeyen kör parmagim gözüne metinler yazmaktan beni koru. Birak bir gözüm hep kapali kalsin. Bundan sonra yazarken hicbir seyi aktarmak, kurmak, hesaplamak istemiyorum. Dilegim duyumsamak, yalnizca duyumsamak...