Soguk bir Ocak sabahi bir adam Washington DCde bir metro istasyonunda, kemanla 45 dakika boyunca alti Bach eseri calar. Bu süre icinde, cogu ise yetisme telasindaki yaklasik bin kisi kemancinin önünden gecip gider. Caldigi 45 dakika boyunca kemancinin önünde sadece 6 kisi cok kisa bir süre durur. 20 kisi duraklamadan yürümeye devam ederek para verir. Kemanci caldigi süre icinde 32 dolar toplar. Calmayi bitirdiginde ise sessizlik hakim olur ve kimse onun durdugunu fark etmez ve alkislamaz.

Hic kimse onun dünyanin en iyi kemancisi Joshua Bell oldugunu ve elindeki 3.5 milyon dolarlik kemanla, yazilmis en karmasik eserleri caldigini anlamaz. Oysa Joshua Bellin metrodaki bu mini konserinden iki gün önce Bostonda verdigi konser biletleri ortalama 100 dolara satilmisti.

Bu gercek bir hikayedir ve Joshua Bellin öylesine bir kilikla metroda keman calmasi, Washington Post Gazetesi tarafindan algilama, keyif alma ve öncelikler üzerine yapilan bir sosyal deney geregi kurgulanmisti. Bu deneyden cikarilacak kissadan hisse ise dünyanin en iyi müzisyeni, dünyadaki en iyi müzigi calarken, önünde durup, dinleyecek bir dakikamiz dahi yoksa, baska neleri kaciriyoruz acaba