Bir insan ne kadar sevebilir ki gökyüzünü, karsilik beklemeden hayaline kosarken... Hic beklenmedik bir anda kader yolunu biriyle kesistirir... Sonra onu, kurdugun diger hayallerin üzerine eklersin ve sabirsizca, her an, hayallerin gerceklessin diye dua edersin... Onunla sinanmamak icin, cünkü kaybedecegini bilirsin aslinda ama yine de sonuna kadar gitmek istersin. Merak ettigin icin degil de cabalayip kaybetmemek icin arkana bakmadan yürürsün yol boyunca ama hic bir kestirme yol yoktur... Ulasilamaz ve geri dönülemez bir zamana gelirsin, öylece kalirsin yolun ortasinda, benligini yitirmekten baska caren kalmaz...

Yazmis oldugum bu kitabim da, Mericin duygularina tercüman oldum, siz degerli okuyucularima saygilarimla sunarim...