Nietzschenin düsüncesine göre felsefe yaratmanin anlamini kavramaya calisan bir akimdir, belli ilkelere dayanarak kendini sinirlayan bir dizge degildir. Bu akimin kaynagi da amaci da insandir. Insan evrendedir, evrenin özüdür. Onu konu edinen felsefe de evrene yönelmeli, onu anlamaya, aciklamaya calismalidir. Böyle bir anlayistan yola cikan felsefe, Nietzscheye göre, Yunanin Tragedya Caginda dogmustur. Insani bir us varligi olarak sinirlandirmayan, onu evrenin bütünü icinde özgür, yaratici bir atilim odagi niteliginde görenler de Thales, Anaksimenes, Anaksimandros, Herakleitos ve Empedokles gibi dogaci bilgelerdir. Onlardan sonra felsefede gerileme, kaynagindan, insandan uzaklasma, soyutlasma baslamistir.