Gözlerini yumdu. Kalbine dokundu ve Muhammed dedi kadin
O vakit cekildi sular, tufan durdu.
Muhammed dedi, atesi güle degdi.
Muhammed dedi, kuyu sonsuz kapilara acildi.
Bir kez daha Muhammed dedi. Ask ile gül ile ümit ile gözleri ötelere uzandi. Bu kez anladi, bulmus olmanin tarifsiz sevinciyle.
Kalin bir defter cekti önüne, Kurtulusun Sirri diye yazdi baslik sahifesine. Altina daha kücük harfler ile ekledi
Yalniz benim kurtulusuma degil, tüm yaratilmislarin...
Defteri bir kenara itti. Üzerinden gectigi tüm isimlerin kapisina bir kez daha gitti. Aradigi ismi bulmustu ama ismi bilmek yetmezdi karanliginin aydinlanmasina...
Bildiginin üzerinden hissede hissede gecmeli ve yasamaliydi her zerresiyle...