Het werk dat in dit proefschrift wordt gepresenteerd, speelt met de sensualiteit en schoonheid die ten grondslag liggen aan het voelen en zijn zelf. Ik kijk letterlijk naar het fundament van ons fysieke bestaan door het creëren van sculpturen van eiwitten, de universele onderdelen van de machinerie van het leven. Belangrijker dan het nauwkeurig kopiëren van een molecuul in al zijn details is voor mij het vinden van een leidraad en het volgen ervan om te zien of het artistiek interessante resultaten oplevert. Het hoofdidee dat ten grondslag ligt aan al mijn eiwitsculpturen is de analogie tussen de techniek van verstekken en het vouwen van eiwitten. Ik heb het gevoel dat ik dichter bij de natuur sta als ik de algoritmische kwaliteit ervan toepast dan wanneer ik alleen maar het uiterlijk ervan kopieer. Mijn werk is letterlijk algoritmisch omdat ik mijn sneden uit wetenschappelijke eiwitgegevens bereken met behulp van een computerprogramma dat ik heb geschreven. Naast deze deterministische kant van mijn werk is er een even sterke intuïtieve als irrationele kant, waar mijn stukken stoppen met werken als wetenschappelijke modellen en pure kunstobjecten worden. Mijn sculpturen bieden een emotionele ervaring van een wereld die meestal alleen toegankelijk is via ons intellect.