Onca yil; varligimin her zerresiyle ölümsüzce sevdigim adamin beni umarsizca aldattigini gördügüm andaki tuhaf sakinligim kendimde dahil olmak üzere herkesi sasirtmisti.
Uzun zaman düsünüp ne yapacaginizi bilemediginiz bir anda, hayat size kendi farkindaliginizi gösteriveriyor. Ansizin... Tüm mucizeler bir anda olur ya... Yasamanin formülünü cözüveriyorsunuz.
Meger; kontrol etmeden, panikleyip endiselenmeden hatta zorlamadan ve zorlanmadan dogal seyrinde olmaliymis her sey. Birini gercekten sevmek ile kendine bagli oldugunu sanmak arasindaki ucurumu bazen en aci aninizda anlayiveriyorsunuz. Su akar yatagini bulur demis ya eskiler, mesele kabullenebilmekteymis meger. Olmasini istedigin gibi degil oldugu gibi öylece kabullenebilmekmis tüm mesele. Yani yaninda olanin varligini, olmayanin yoklugunu kabullenebilmek.
Büyüdüm...
Ham bir meyveydim, dalimdan koptum; olgunlastim.
Büyüdüm...