Hakan Kagan, Külhanbeyi... Osmanlinin Bickin Sokak Cocuklari romaniyla yanina düslerini ve umutlarini da alarak bizi 1730lar Istanbuluna, Lale Devrine götürüyor. Lale bahcelerindeki rüya gibi eglencelere, sokaklarin kalabaligina karisip külhanbeyleri ve sokak cocuklarinin dünyasina davet ediyor okuyucusunu. Birbirine dokunan siradan yasamlarin icinde siradisi, gizemli hikayelerin kahramanlarini, bazen bir kahvehanede bazen bir hamam külhaninda sabirla dinliyor. Uyurgezer düsler icinde, hayal perdesine düsen askin, ümidin, vefanin resmini cizmeye calisiyor.
Bizim gülistanimiz, külhan anamiz
Layharin piclerini bir ana gibi besleyip büyüttün. Ayni anadan ayni babadan olanlar birbirini bogazlarken, yoklugun emzirdigi bizler kardes gibi bir arada yasadik. Simdi görüyorum ki sessiz, karanlik duvarlarinda, gecmis günlerin hatiralari yasayacak. Varligimizi, yasarken fark etmeyenler yoklugumuzu da fark etmeyecek.
Külhan ana
Bu karanlik soguk duvarlarin icinde, bundan sonra baska picleri büyütüp yetistireceksin. Karanlik gecelerde, onlarin hickiriklarini duyacaksin. Bilmelisin ki, ben burada yasananlari hic unutmayacagim.
