Varlik nisb bir hiyerarsiyi icerisinde barindirir. lemin göz bebegi olan insan da, Ilah irade tarafindan etvartavirlar denilen ic katmanlara sahip olarak takdir edilmistir. Zübde-i alem olan insanin bu mertebeleri, bir yönüyle insanin manev derinliklerini, diger yönüyle de alemin hiyerarsisini ifade eder. Yani alemin bütün katmanlari insan varliginin etvarinda yani tavirlarinda da varolmaktadir. Bu hakikate vakif olan ariflerimiz, insanin kendini bilme sürecinin ayni zamanda alemi bilme süreci oldugunu dile getirmislerdir. Bütün bunlardan murat, söz konusu mertebeler yoluyla varligin Ilah yönü olan fiilleri, esmayi, sifatlari tecrübe ederek Allahi tanimaktir. Bu tanimanin en önemli mertebesi ise hiyerarsinin en üstünde bulunan, bütün nispetlerden münezzeh Zat-i Bahta vuslattir. Bu vuslatin geregi olarak bütün ariz niteliklerden, bilgi, düsünce ve zanlardan kurtulmaktir.
Irfan yolculugunun saliki olan nefis, varlik düzleminde hareket halindedir. Bu hareket insanin kemali acisindan gerilemeyi ifade ediyorsa kisinin durumu olumsuz, ilerlemeyi ifade ediyorsa olumlu kabul edilmektedir. Insan bu hareketlere göre vasiflar kazanmakta ve bu vasiflar Ilah kanunlarda ahlak olarak ifade edilmektedir.
Tasavvuf bir istilah olarak etvar, nefsin sifatlarina dair safhalari ifade eder. Bunlar olgunlasma sürecinin ana basamaklari göz önünde bulundurularak yedi mertebe olarak belirlenmis ve etvar-i seba ismini almistir. Kuranda da gecen nefsin bu özellikleri; emmare, levvame, mülheme, mutmainne, raziyye, merziyye ve kamilesafiyye olmak üzere adlandirilmistir.
Etvar-i Seba müelliflerinin de söyledigi gibi bu durum nefsin hallerinin kisaca anlatilmasidir ayrintiya girilecek olursa etvar nihayetsizdir denilebilir. Halvet Azizlerinin Etvar-i Seba Risaleleri adini verdigimiz calismamiz, bu nefis mertebeleri ve onunla ilgili muamelelerin incelendigi, yazili tasavvuf birikiminin, on dokuz risalesini icine almaktadir. Halvet azizlerinin risaleleriyle sinirladigimiz kitapta her bir risalenin ceviriyazi metni ve akabinde de sadelestirilmis metni yer almaktadir. Ayrica Arapca kaleme alinmis risalelerin ise tercümeleri verilmistir. Eserler müelliflerinin yasadiklari tarih sirasina göre tertip edilmistir. Böylelikle 15. yüzyilin son ceyreginden 20. yüzyila kadar, bu konuyla alakali gelistirilen dil ve literatürün devamliligi ile metinlerin birbirleriyle olan münasebetini görme firsati sunulmustur.
