Her ne kadar bir ulusal sinema akimimiz olusmasa bile bir vakitler bir Türkiye Sinemasi oldu. Adina Yesilcam denilen bu dönem ve onun icinden cikan siyasi icerikli sinemamiz sayesinde artik bir Türk filmimiz vardi. Ancak iyi niyetli cabalara ragmen bu noktadan hizla uzaklasildi. Sonra Bagimsiz Sinemamiz adi altinda konulu filmlere kavusurken bir niteliksel degisim yasandi. Entelektüel olarak görülen bu kaliteli filmler ne de olsa festival onayi alip gösterime giriyorlardi. Bu degisim ya da dönüsümün yönü ve icerigi aslinda görünenden fazlaydi. Türk filmlerinden konulu filmlere gecilirken aslinda sinemamiz toplumsal olandan bireysel olana umarsiz ve acimasiz bir kayis yasadi ve bu alkislandi, kutsandi. Var olanin degisimine yönelik Umut yok olmus, var olmayan Distopya türemis, Siyasetten kopma adina hakim siyasetin suyuna gidilmisti. Asli Daldal kültür kuramlari, sosyoloji ve felsefeye mesafeli olan ülkemiz sinema calismalarina ve Türk filmi denilince dudaginin kenarinda hep kücümser bir ifade bulunduran entelektüel camiamizin aksine, sinemamizi tam da bu alanlardan ele alarak cesaret isteyen bir ise kalkisiyor. 1960larin Toplumsal Gercekcilik akimindan yola cikarak, basta Nuri Bilge Ceylan olmak üzere Bagimsiz Sinema yaraticilari ve onlarin izini süren genc sinemacilari takiple siyasal ve tarihsel olmayan bir anlatiyi tercih eden kusagi postmodernizm ekseninde ele aliyor. ... Yine de Ernst Blochun meshur umut ilkesini hic kaybetmemeye calisan bu calismalar özellikle nihilizm elestirileri olmayi amacladilar ve artik pek de bagimsiz sayilamayacak yeni Türk Sinemasini düstügü karanliktan kurtarma yolunda mütevazi cirpinislar olma amaci güttüler.