... Nankörlügün, insandan baska hicbir canliya yakismadigini bir kez daha anlamistim. Cünkü insanligin halk olusunda nankörlük vardi. Ve bizler, kendimize yakistiramadigimiz tüm vasif ve sifatlari, diger canlilara yüklemistik. Oysa hepsi bizdik. Yilandan daha fazla zehir var dilimizde ve tilkiden daha fazla kurnaziz. Bir kediden daha cok nankör bir martidan daha fazla doyumsuz. Ne köpekten kadar sadakat var icimizde ne de kumru kadar baglilik. Angut kadar sonsuz degil hicbir insanin sevgisi Hicligin picliginde kaybolmus ruhlarimiza kilif aramaktan baska hicbir marifet sergileyemeyen biz, aciz insanlar gerek bilinc düzeyinde tasarlanmis gerekse bilincaltinda sakli kalmis tüm kötülüklerimize veya bu baglamdaki niyetlerimize kendimizce gerekceler bulup, vicdanimizi yastiga rahat koydugumuzu varsaymistik. Esref-i mahlkat olmanin kibri ile diger tüm canlilar üzerinde tahakküm kurma gayretimiz, yüregimizi kör etti. Gözlerimiz acikti ama kördük. Kulaklarimiz duyuyordu ama isitmiyorduk. Tükettigimiz her sey ama her sey bizden uzakta olan diger seylermis gibi gelse de aslinda en derinimizde kendimizi tüketiyorduk. Yaratilisi sorguya cektigim o an, varligimizin zerreligine bir kez daha tanik oldum.
Düsündüm...
Düsündükce,
Utandim...