Macide, Ömerin koluna asilmis gidiyordu. Kafasinda hicbir sey yoktu. Daha dogrusu, bir sey
düsünmüyor, sadece muhayyilesinde birbirini kovalayan levhalari seyrediyordu. Maddi hayatla bir tek
alakasi vardi Su anda Ömerin kolunda oldugunu ve bu kolu simsiki tuttugunu biliyordu. Gözleri yari
kapaliydi. Icinde hala deminki aglamanin verdigi hafiflik ve onu takip eden bir saadet hissi devam
ediyordu. Böyle konusmadan yürümenin de uzun sözler kadar birbirlerine ruhlarini acmaya yardimi oldugu
muhakkakti.