Yillarca hep bir mucize bekledim. Ayin ikiye bölünüp, denizin ortadan yarilmasi gibi degil, bir elin omzuma dokunmasi gibi bir mucize. Mucizelerin durakta bekler gibi beklenmeyecegini, mucizelere dogru yürünmesi hatta mucizeler yönünde kosulmasi gerektigini anlamam hayli zaman aldi. Yitip giden mucizelerimi fark edip üzülüyordum. Oturup bir mucize bekliyor olmasaydim eger...

Yillar sonra bugün, bekledigim mehdi oldugumu fark ediyorum. Kurtaricim kendimim. Her nerede kurtulmayi uman biri varsa ve kimde kurtarilmaya deger bir seyler kalmissa o kendi kendinin kurtaricisi bir mehdi olsa gerek.