Sessizlik, yalnizca insanlarin konusmaya son vermesinden dogmaz. Sessizlik, kisinin yalnizca söyleyecegi sözden vazgecmesinden, uygun oldugunda takinacagi bir tavirdan daha fazlasidir. Sessizlik, sözün bittigi yerde baslar; ama söz bittigi icin baslamaz. O zaman fark edilir olur. Sessizlik, basli basina bir fenomendir. Sessizlik, sözün kesilmesiyle özdes degildir, indirgenmis bir sey de degildir; kendiliginden olusan bir bütündür, söz gibi yaraticidir ve söz gibi insanlari sekillendirir; ancak söz ile ayni ölcülerde degildir. Sessizlik, insanligin temel yapitaslarindandir. Elinizdeki kitap, okuru sessizlik iceren bir dünya görüsüne ulastirmayi amaclamadigi gibi, sözünü sakinmasina da yönlendirmemelidir. Nitekim insan, ilkin sözüyle insandir; sessizligiyle degil. Söz, sessizlikten üstündür, ancak sessizlikle olan iliskisini kaybettiginde körelir. Iste bu yüzden, bugün üzeri örtülü sessizlik dünyasi, sessizlik adina degil; söz ugruna yeniden aciga cikarilmalidir.
