Daima kalbimin sesini bastirmak icin yüksek sesli ve kalabalik konusurum. Camurlu bir nehir yatagiyla beraber mor rengindeki lotus ciceklerinin resmedildigi bir tabloya bakarken kendimi görürüm. Daha da önemlisi dogustan kanatlari olduguna inanan bir adamin ekseninden bir santim uzaklasamam. Ismim Nilüfer Demiroglu. Cocuklugunun, ergenliginin ve aslinda bütünüyle hayatinin bir parcasi oldugum Kartal Daghani dogdugumdan beri taniyorum. Onunla biriktirdigim hatiralari anlatirken asla sonunun gelmeyecegine inanirim. Belkide yanilmiyorumdur. Agladigim, gülmekten karnimin agridigini hissettigim, delirdigim ve delirttigim bu hikayenin bir sonu yoktur. Olamaz mi
