Daima kalbimin sesini bastirmak icin yüksek
sesli ve kalabalik konusurum. Camurlu bir nehir
yatagiyla beraber mor rengindeki lotus
ciceklerinin resmedildigi bir tabloya bakarken
kendimi görürüm. Daha da önemlisi dogustan
kanatlari olduguna inanan bir adamin
ekseninden bir santim uzaklasamam. Ismim
Nilüfer Demiroglu. Cocuklugunun, ergenliginin
ve aslinda bütünüyle hayatinin bir parcasi
oldugum Kartal Daghani dogdugumdan beri
taniyorum. Onunla biriktirdigim hatiralari
anlatirken asla sonunun gelmeyecegine
inanirim. Belkide yanilmiyorumdur. Agladigim,
gülmekten karnimin agridigini hissettigim,
delirdigim ve delirttigim bu hikayenin bir sonu
yoktur. Olamaz mi
