Dielli po perëndonte mbi Madrid, duke e kthyer qiellin në një portokalli intensive që pasqyrohej në dritaret e rrokaqiejve, sikur i gjithë qyteti të ishte në zjarr. Në një apartament të vogël e të rrëmujshëm në zemër të Lavapiés, Daniel Sánchez u ul përballë një lëmshi kabllosh dhe ekranesh që vezullojnë, me sytë e tij të përgjakur të fiksuar në rreshta të pafund kodesh. Gumëzhima e vazhdueshme e tifozëve të kompjuterit ishte si një ninullë e shtrembëruar, i vetmi tingull në një hapësirë ¿¿që mbante erë kafeje bajate dhe ëndrrash të vyshkura. Danieli, me flokët e tij të zinj të çrregullt dhe mjekrën disaditore, dukej më shumë si një i humbur se sa programuesi brilant që ishte dikur. -"Duhet të ketë një mënyrë," mërmëriti ai me vete, me gishtat që fluturonin mbi tastierë me urgjencë të furishme. Një rrugëdalje nga kjo vrimë. Vështrimi i tij u zhvendos për një moment në grumbullin e letrave të pahapura në cep të tavolinës së tij. Fatura, njoftime për dëbim, kërcënime nga kreditorët. Çdo zarf ishte një kujtesë thumbuese se si ai kishte arritur në këtë pikë.
