1895 tarihli Cambridge Toplantisi sonucunda ortaya cikan ve milletlerarasi hukukta genel kabul gören herkes vatandasligini degistirmede serbest olmalidir ilkesi, niteligi geregi devlet lehine agir basan vatandaslik iliskisinin sona ermesinde kisinin iradesini dikkate almayi amaclamaktadir. Söz konusu ilke, ortaya ciktigindan bu yana devletleri bu yönde düzenlemeler ihdas etmeye tesvik etmekte ve esasen tavsiye niteligi tasimaktadir. Bununla birlikte, gecmisten günümüze bircok devlet milli hukukunda bu yönde düzenlemelerde bulunmustur. Türk hukukunda ise esasen söz konusu ilke ortaya cikmadan önce 1869 tarihli Tabiiyet-i Osmaniye Kanunnamesinde vatandasligin iradi kaybina iliskin düzenlemeler yer almistir. Tabiiyet-i Osmaniye Kanunnamesinde vatandasligin iradi kaybi hallerinden yalnizca vatandasliktan cikma müessesesine yer verilmis olsa da Cumhuriyet Dönemiyle birlikte secme hakkinin kullanilmasi suretiyle vatandasligin kaybi müessesesi de kanunlarda yer almistir. Bu calismada, Türk vatandasliginin iradi kaybina iliskin düzenlemeler gecmisten günümüze degisen kosullari ile incelenmis ve konuya iliskin degerlendirmelere yer verilmistir.
