Arap cephesinde calisirken hicbir seyi kabul etmemeye kararliydim. Kurul, Araplara sonradan öz yönetim vaadi vererek bizimle birlikte savasmalari icin asker yetistirdi. Araplar kuruluslardan cok sahislara önem verir. Beni Britanya Hükümetinin bir temsilcisi olarak gördüler ve bu vaatleri onaylamami istediler. Bu komploya dahil olmak zorunda kaldim. Sözümün degeri ne olursa olsun onlara ödüllendirileceklerinin garantisini verdim. Ates altinda gecen iki yillik ortakligimizda hükümetimin de benim gibi samimi oldugunu düsünmeye alistilar. Bu umutla birlikte harika islere imza attilar ama ortakligimizdan gurur duymak yerine kendimden utandim.Savasi kazandigimiz an bu vaatlerin gecersiz olacagi en basindan belliydi. Dürüst bir rehber olabilseydim onlara eve dönmelerini, böyle seyler icin hayatlarini riske atmamalari gerektigini söylerdim ama Araplari ellerinde silahlarla, kendilerinden emin bir sekilde son zaferlerine dogru yönlendirirsem Büyük Güclere adil bir pazarlik yapilabilecegi yönünde kendimi avutuyordum. Baska bir deyisle, irade ve güce sahip bas- ka bir lider göremedigim icin seferlerden sag cikacagimi ve sadece Türkleri savas alaninda degil, kendi ülkemi ve müttefiklerini de mecliste yenebilecegimi varsaydim. Bu küstahca bir varsayimdi. Basarili olup olmadigim belli degil ama Araplari bilmeden, böyle bir tehlikeye sokmak icin hicbir iznimin olmadigi da acik. Dogudaki ucuz ve tez gelen zaferimiz icin Arap yardiminin gerekli olduguna ve kaybetmektense kazanip sözümüzü tutmanin daha iyi olduguna inanarak sahtekarligi göze aldim.